Het venijn zit 'm in de staart
Het is al weer meer dan een week geleden dat we begonnen aan de route Basel - Maastricht. 'Even weer naar huis fietsen' was de gedachte, maar dat viel nog even tegen...
De warmte trotseren
De eerste dagen gingen als een speer. Op een regenachtige dinsdag trapten we 104 kilometer weg. Langs kanalen, door bossen en door de wijnstreek Elzas. Door schilderachtige dorpjes zoals Bergheim. De dagen daarna gingen ook nog wel, maar het werd steeds warmer met uiteindelijk temperaturen tussen de 32 en 37 graden. Dus dat was vroeg vertrekken (voor 07.30 uur) en vroeg weer stoppen (uiterlijk 15.00 uur). Het landschap hielp ook niet echt mee: het stille Lotharingen met amper een winkel of café op de route en alleen maar geoogste graanvelden en maïs. Bovendien was het behoorlijk klimmen en dalen en dat maakte dat ieder klimmetje voelde als het bedwingen van een col van 950 meter.
Het stille Lotharingen
Verkoeling
Gelukkig werd het vanaf Luxemburg en Duitsland koeler en maakte het saaie landschap weer plaats voor rivieren en wijnstreken. We fietsten langs de Moezel, Sauer, Our en de Geul steeds verder naar het noorden toe. Via de Vennbahn hadden we een relatief makkelijke doorsteek van de Eiffel en de Belgische Ardennen. Het laatste stukje naar Maastricht was weer even op de pedalen, maar dan ruik je de stal. Afgelopen dinsdag (11 augustus) kwamen we daar aan en pakten we de trein naar huis.
Foto’s en statistieken
Alle foto’s van deze fietsreis vind je op www.flickr.com. Verder hebben we nog wat statistieken (kilometers, hoogtemeters) bijgehouden.
Video-impressie
Tot slot nog een impressie in beeld en geluid:
