Noordkaap in zicht; met vallen en opstaan
De laatste 500 km vallen ons zwaar. Dat heb je met laatste loodjes. We hebben regelmatig wind tegen, en omdat hij vanuit het Noorden waait, voelt het ook alsof het winter is. We zijn dus iedere dag weer blij dat we op een camping kunnen slapen: warme douche en opwarmen in de keuken. Onderwijl dit blog schrijvend, terwijl JW een droogvoerpakje omzet naar iets eetbaars...
Onderweg wordt het steeds lastiger om een beetje beschut pauzes te nemen. Supermarkten zijn hier ook dun bezaaid en als er dan een Nederlandse camper op een parkeerplaats staat, dan roepen we “Staat de koffie klaar”. Bij wijze van grap deden we dat en Nico en Martha uit Amsterdam vonden dit erg leuk en nodigden ons uit voor een kop koffie in hun camper. Weer helemaal opgewarmd konden we zo weer verder fietsen met uitzicht op de pas die we net genomen hadden.
We fietsen nu door het land van de Sami (Lappen), de rendieren en de lemmings. En dit laatste beestje zorgde ervoor dat het gisteren een minder fortuinlijke dag was voor Saskia. We hadden 5 kilometer gefietst toen plotseling een lemming overstak. In een reflex diep de remmen ingedrukt om beestje te ontwijken, waarbij Saskia viel en een sliding maakte. Nu valt Saskia wel eens vaker met de fiets, alleen dit keer met een ambulance tot gevolg. Er zat een diepe snee onder de kin en dat bloedde flink. Gelukkig hadden we net de handschoenen aangedaan zodat het met schaafwonden mee viel. En alle kleding was nog heel. En Saskia – op wat andere schrammen na – gelukkig ook! Wonder boven wonder.
Jan-Willem belde 113 en binnen een kwartier kwam er een ambulance.
De wond moest natuurlijk gehecht worden, dus fiets ook mee in de ambulance en 30 km terugrijden naar een dokter. De dokter had in ’71 in Nederland gestudeerd, wat makkelijk praten was, en in nog geen 10 minuten zaten er 5 hechtingen in de kin. En dat voor nog geen 190 Kronen (een kleine 25 Euro). Met een taxi stond Saskia weer om half 11 op de camping waar we die dag waren vertrokken. Jan-Willem was inmiddels ook weer naar deze camping terug gefietst. Heel raar; in zijn eentje.
De ambulance neemt Saskia mee naar de dokter
Tja, en wat dan? De dokter adviseerde om het rustig aan te doen. Maar om nou de hele dag op een camping gaan zitten kniezen… Bovendien wilde Saskia weer snel op de fiets om de schrik weer boven te komen van het vallen. Dus om 11.00 zaten we op de fiets richting Alta. Toch nog een tocht van 86 kilometer met regen, bergen en tegenwind. Om weer een beetje van het gebeuren bij te komen, zaten we ’s avonds in Alta in een fijne Gjestegard (B&B).
Saskia is blij dat het bij hechtingen in haar kin is gebleven. De pleister moet er nog een paar dagen op blijven zitten en in Nederland gaan de hechtingen er weer uit. Zo zie je, het ongeluk zit in een klein hoekje.
We hebben nu nog zo’n 157 kilometer te gaan. Volgens een Noorse krant wordt het hier aankomende week zomer. We zien er naar uit om met 16 graden en zon op de Noordkaap te staan! Dat moment gaan we filmen, dus tot begin volgende week!
